Fyrirheitna landið

Nú eru þó nokkrir dagar síðan við komum til Ecuador. Ótrúlegt að þessari ferð okkar sé að ljúka. Nú er aðeins vika í að Snabbi haldi heim á Frón og rétt rúmar 5 vikur í að ég komi. Undanfarna daga höfum við látið fara vel um okkur hérna í Guayaquil sem er stærsta borgin hér í Ecuador. Ferð okkar um þetta „heimaland“ mitt hófst með dvöl í suðurhluta landsins í borg sem heitir Loja. Loja er án efa ein af hreinustu borgum Suður-Ameríku. Þar er fólk sektað fyrir að fleygja rusli á götuna og þar flokka allir rusl. Til að auðvelda bæjarbúum flokkunina keyra ruslabílar um og spila lög til að aðgreina hvaða rusl fólk eigi nú að koma með út. T.d. er ákveðið lag fyrir lífrænan úrgang, annað fyrir endanvinnanlegt og svo framvegis. Allt þetta skilar sér í ótrúlega hreinni borg.

Frá Loja fórum við til bæjar sem heitir Vilcabamba sem er þekktur fyrir langlífi. Einstaklega margir bæjarbúar ná þeim merka áfanga að verða eldri en 100 ára. Sumir segja að vatninu sé að þakka, aðrir benda á loftslagið og rólegheitin sem einkenna þennan bæ. Hvað sem það er þá leið manni voðalega vel þarna. Ekki skrýtið að margur ferðalangurinn hafi orðið eftir og opnað nuddstofu eða hestaleigu.

Nú nálgumst við óðfluga heimaborg mína hér í Ecuador, höfuðborgina Quito. Við verðum komin þangað á sunnudaginn. Það er ekki laust við að ég sé með fiðring í maganum, ég hlakka bæði mikið til en kvíði líka fyrir að hitta alla aftur. Það er ósköp skrýtið að vera komin aftur en um leið eitthvað sem ég hef lengi beðið eftir.

Mynd: Machu Picchu þann 10. maí klukkan 9 um morgun.